در سفر آن سوها

.ایوان تهی است ، و باغ از یاد مسافر سرشار
:در دره آفتاب ، سر برگرفته ای
.کنار بالش تو ، بید سایه فکن از پا در آمده است
.دوری، تو از آن سوی شقایق دوری
در خیرگی بوته ها ، کو سایه لبخندی که گذر کند ؟
از شکاف اندیشه ، کو نسیمی که درون آید ؟
.سنگریزه رود ، برگونه تو می لغزد
.شبنم جنگل دور، سیمای ترا می رباید
.ترا از تو ربوده اند، و این تنهایی ژرف است
.می گریی، و در بیراهه زمزمه ای سرگردان می شوی