گل های روی روسری ام هم برای تو
«صد بار توبه کردم و» باز ابتدای تو
تقویم های مسخره آرام می روند
بعد از دو سال و نیم که از ماجرای تو
باشعرهای ساده ی من طی شده ولی
باز این منم به یاد همان روزهای تو
گاهی کنار پنجره رو به پیاده رو
غرق سکوت می شوم اما صدای تو
بی زنگ دروبی تلفن یا خودت مدام
تکرار می شود و تو در انتهای تو
تازه شروع می شوی و باد نرم نرم
می بوسدم به خاطر تو یا به جای تو
که رفته ای و چای نخورده تمام شد
مهمانی ام و مانده فقط جای پای تو
آن شعرهای بی سر و ته دفتری شده
این دفتر سیاه قدیمی فدای تو
اصلاْ خدای من که به من پشت کرده است
تعریف می کنم همه را با خدای تو