جاودانگی

بر قله ایستادم
آغوش باز کردم
جان را به باد صبح
تن را به آفتاب سپردم

روح یگانگی
با مهر ، با سپهر
با سنگ ، با نسیم
با آب، با گیاه
در تار و پود من جریان یافت
موجی لطیف، بافته از جوهر جهان
تا عمق هفت پرده ی تن را زهم شکافت
 من" را ز من ربود"
.ما" ماند"
راه یافته در جاودانگی

نشانی نور

آهسته گام
از شب زمین آمد
و بر زمین
جای پای عشق دمید
دمی بر آسمان عطش ایستاد
دمی به خواهش باران رقصید
زمان میان پناه و گریز
گم بود
فضای ساقه تناور شد
و راز روشن هستی
در اوند ها لمید
و باد پیچکان باغ را
به سفره های پویایی خواند
و سقف تماشا عریان شد
در انتهای سبز راه
صدای ترکش تنهایی
جوانه را شکفت
ستاره ها رویید
و شب شکوفه شد
آهسته گام
از شب زمین آمد
و امتداد گیاهی تنش
.نشانی نور را پرسید

فرامرز سلیمانی

                                                    ساکت است سکوت
                                                 هیچ کس نفس نمی کشد

   تو گویی

    همه ی عالم  مرده است

       ومرگ آرام به لطافت سکوت

      در گور خود خفته است

    اینجا آخرین انتظار

       به نا امیدی تسلیم گشته است