بدون شرح

بیــا که نوبت صلحست و دوســـــــتی و عنــــــــایت

به شــــــــرط آنکه نگوییــــــــــم از آنچه رفت حکایت

بر این یکی شـــــــــده بودم که گرد عشق نگــــردم

قضـــــــــای عشق درآمد بدوخت چشـــــــــم درایت

ملامت من مســــــکین کسی کنـــــــــــــد که نداند

که عشق تا به چه حـدست و حسن تا به چه غایت

ز حـــــرص من چه گشاید تو ره به خویشـــــــتنم ده

که چشــــــــم سعی ضعیفست بی چــــراغ هدایت

مرا بدســت تو خوشــــــــتر هلاک جـــــان گــــرامی

هــــــــــــــــزار باره که رفتن به دیگری به حمــــــایت

جنـــــــــــــــــــایتی که بکردم اگر درست بباشـــــــد

فراق روی تو چنــــــــــــــدین بسست حد جنـــــایت

به هیچ روی نشــــــــــــــاید خلاف رای تو کـــــــردن

کجـــــــــــــــــا برم گله از دست پادشـــــــــاه ولایت

به هیچ صورتی اندر نبـــــــــــاشد این همه معــــنی

به هیچ ســــــــــــــورتی اندر نباشد این همــــه آیت

کمـــــــال حسن وجودت به وصف راست نیــــــــــاید

مگر هــــــــــــم آینه گوید چنــــان که هست حکایت

مرا سخن به نهـــــــــــایت رسد و فـــــــــکر به پایان

هـــــــــــنوز وصف جمالت نمی رسد به نهـــــــــایت

فراقنـــــــــــــــــامه سعدی به هیچ گوش نیــــــــامد

که دردی از سخــــــــــــنانش در او نکرد ســـــــرایت