|
در کُنج دلم عشق کَسی خانه ندارد |
|
کَس جای در این خانه ویرانه ندارد |
|
دل را به کَف هر که دَهم باز پس آرد |
|
کَس تاب نگهداری دیوانه ندارد |
|
دروصف جهان جُزدِل حسرت کِش مانیست |
|
آن شمع که می سوزدُ پروانه ندارد |
|
گفتم مَه من از چه تو در دام نَیُفتی |
|
گفتا چه کُنم دام شما دانه ندارد |
|
در اَنجمن عَقل فروشان نَنَهم پای |
|
دیوانه سَر صُحبت فرزانه ندارد |
|
تا چند کُنی قصه زِ اسکندرُ داراب |
|
دَه روزهء عمر این همه افسانه ندارد |